Θυμάμαι ότι πάντα ήθελα ένα ποδήλατο!

Άκουσα το τραγούδι και θυμήθηκα… Μας το έπαιζε τα καλοκαίρια ο αδερφός μου στην κιθάρα, σε κύκλο θυμάμαι καθόμασταν στην παραλία, παρέα μεγάλη και η φωνή μας ταξίδευε στα τέσσερα σημεία, στο αγιάζι και τα κύματα…

Αναρωτήθηκα τότε γιατί στην εφηβεία ένιωθα τόσο πιο δυνατά τη μουσική, τα τραγούδια. Γιατί, ήμουν ελεύθερη. Γιατί, άκουγα νοήματα και ανατρίχιαζα από τις συνειδητοποιήσεις, που ήταν τόσες πολλές. Όταν σταματάς να μαθαίνεις, σταματάς. Δεν ακούς τι έχει να σου πει η ζωή… η μουσική, ο δρόμος. Τότε ήταν η εποχή που γνωρίζαμε τον εαυτό μας, που δεν είχαμε άλλη λύση απ΄ το να είμαστε ο εαυτός μας. Αυτό το αδιαμόρφωτο ακόμα πρόσωπο, που κάθε πρωί το συναντούσαμε εκ νέου. Τότε που το να χάσεις την πίστη σου στη ζωή φαινόταν τόσο ανέφικτο, τόσο γελοίο. Τότε που παραδινόμασταν, δεν ηττόμασταν.

Τι είναι αυτό που μας έκανε να σταματήσουμε να το ανακαλύπτουμε και ως εκ τούτου πάψαμε και να συναντάμε τον κόσμο γύρω μας και μέσα μας; Μετωπικές, χαστούκια, εγκαύματα, ολισθηρά και κακοτράχαλα εδάφη, παγωμένα νερά… Ο φόβος της μοναξιάς, του γήρατος, της προδοσίας, του βιοπορισμού, του άγνωστου, του ανεκπλήρωτου. Η βιασύνη, η συνήθεια να τα κάνουμε όλα αυτόματα και μηχανικά.

Ψάχνοντας στο έξω το μέσα μας, κυνηγώντας γύρω μας να βρούμε όσα θέλαμε, ρουφήξαμε το έξω τόσο που δεν έχουμε πια διαχωριστικά όρια, περιγράμματα. Μόνο ένα φάντασμα περνάει μέσα από τοίχους. Ο άνθρωπος χτυπάει πάνω τους με δύναμη και επεκτείνεται, ή βρίσκεται σε μόνιμη άμυνα και τους αποφεύγει, οπότε και περιορίζει την ύπαρξή του στους «τέσσερις τοίχους». Άλλος παίζει ρόλους, άλλος καιροφυλακτεί στον πλανερό συμβιβασμό του, άλλος κοπανιέται πάνω τους με αυτοκαταστροφική βία, άλλος εσωτερικεύει τις αντιθέσεις και γίνεται ο ίδιος τοίχος. Έτσι δεν δημιουργείς, δεν ανανεώνεσαι και χάνεσαι…

Πρέπει να ξεμάθουμε! Δεν ξέρω τι φοβόμαστε περισσότερο. Μη μοιάσουμε στους άλλους, ή μήπως είναι καλύτεροι από εμάς; Ο Άλλος και ο φόβος είναι Ένα –θεόρατο!–, κι εμείς μπροστά του μηδενικοί. Πάντως, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, γιατί στη ζωή δεν παίζεις σκάκι με κανέναν, κάνεις ποδήλατο μόνος σου και δεν πρέπει να σταματάς ποτέ, εκτός κι αν θες να απολαύσεις για λίγο τη θέα. Πρέπει να μάθεις ποιο παιχνίδι παίζεις για να το παίξεις καλά, για να ξέρεις πού πηγαίνεις. Να μη φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου! Μόνο έτσι θα κάνεις πετάλι με σιγουριά και θα το απολαμβάνεις. Γιατί κανείς δεν θα το κάνει για σένα και κανένας δεν υποχρεώνεται να σε ακολουθεί. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του ποδήλατο, δεν θα το αφήσει για να ανέβει στο δικό σου, ούτε μπορεί πάντα να οδηγεί δίπλα σου. Και πότε αφήνουμε τον φόβο; Όταν πια δεν τον χρειαζόμαστε. Τον εαυτό μας όμως θα τον χρειαζόμαστε πάντα. Εγώ προσωπικά θέλω να τον γνωρίζω κάθε μέρα. Να τον αφήνω ελεύθερο για να τον συναντάω πραγματικά. Όπως τότε που δεν γνώριζα τίποτα και όλα είχαν αξία. Την εποχή που ο φόβος δεν εμπόδιζε κάθε απόπειρα αυτοπραγμάτωσης, που κάθε τέλος σήμαινε και μια νέα αρχή.

Εσύ τι φοβάσαι πιο πολύ; Διάλεξε. Εγώ φοβάμαι να σταματήσω. Καλύτερα να χάσω απ' το να χαθώ. Ό,τι έγινε, έγινε και ό,τι ήταν να γίνει έχει γίνει. Τραβάμε μπροστά, είναι ό,τι μας έμεινε. Σήμερα είσαι κάποιος Άλλος… ο εαυτός σου. Θυμήσου να του πεις καλημέρα και μην τον ρωτήσεις τίποτα άλλο. Στην τελική… freedom is just another word for nothing left to lose…

Χριστίνα Κολοκοτρώνη